New Delhi
Door: Isis
Blijf op de hoogte en volg Isis
22 November 2010 | India, Calcutta
25. New Delhi
Na weer een leuke treinrit met leuke gesprekken en na lekker te hebben geslapen kwamen we om een uur of half tien aan in New Delhi. Daar trapten we gelijk in een daar bekende truck. Een net geklede man vroeg ons naar wat we wilden gaan doen en liet een kaartje zien van de spoorwegen. Ik vertelde hem dat we op zoek wilden gaan naar een hotel en vandaag ook een trip naar Agra wilden boeken. Het wist weel waar de goverment office was en stuurde ons er met een autoriksja heen, wat niet meer mocht kosten dan 20 roepees. De riksja bleek achteraf omgereden te hebben, want terug lopend was het niet meer dan 3 tot 5 minuten geweest. Na ontdekt te hebben dat het een commercieel bureau was met enorme oplichters prijzen, zijn we gelijk weer richting station gelopen. Daar had ik voldoende hotels gezien en aan het begin van de straat tegenover het station stond een jongen te adverteren voor het Star palace hotel, het was maar 400 roepees per nacht en het zag er redelijk uit en omdat Lenny zich graag wilde omkleden en opfrissen hebben we dat hotel maar genomen.
‘s Middags langs de rij boekingsbureaus gelopen aan de overkant van het station en uiteindelijk voor 450 roepees p.p. een busrit naar Agra geboekt. Ondertussen kwamen we een aantal boze toeristen tegen die constant verschillende info hadden gekregen waardoor er van alles mis was gelopen. Het is een ware oplichters stad en ik was dan ook blij dat wij al een aantal weken in India waren, zodat we beter tegen die praktijken waren opgewassen. We zijn op tijd naar bed gegaan om de volgende dag weer om vijf uur op te staan voor de rit naar Agra.
Indiase bustour naar Agra
Oké, de Taj Mahal was indrukwekkend, maar over de rest kan je weer een boek schrijven. Ze hebben hier echt geen idee van toeristen en hoe daar mee om te gaan. Of het nou buitenlandse of Indiase toeristen zijn. Indiase toeristen zijn over het algemeen zwijgzaam, ook als het ze niet bevalt en voor buitenlanders is de communicatie zo moeizaam dat je maar niet aan een beklag begint en het zou waarschijnlijk toch niets uitmaken. De mensen doen wat ze is opgedragen zonder er zelf over na te denken waarom het is en blijven daar dan ook in volharden.
Zo bleek dat we bij binnenkomst in de Taj Mahal geen snoepjes en drinken bij ons mochten hebben en het dan of in een kluisje moesten stoppen of weggooien wat ik heb gedaan. Het waarom konden ze niet vertellen. Een Duits stel waarmee we in een autoriksja waren gezet, moesten hun netbook wegbrengen naar een locatie 10 minuten van de ingang vandaan en we hadden al niet zo gek veel tijd. Ondanks dat de buitenlandse toeristen 750 roepees aan entree moesten betalen tegen 20 roepees voor inwoners van India, moesten we toch in de ellenlange rij gaan staan. Tegen betaling konden we er wel sneller ingeloodst worden, wat de Duitsers wel deden en wij dus niet. Maar een brutaal mens heeft de halve wereld zeggen ze, dus we zijn gewoon langs de rij gelopen om aan het einde gewoon in te voegen. Zonder extra betaling waren we net zo snel als de betalende Duitsers. De rest van de Indiase medereizigers waren trouwens gewoon met de touringcar meegereden, alleen de blanken hadden moeten uistappen. Om vervolgens na het bezichtigen van de Taj Mahal door de autoriksja langs allerlei commerciële winkeltjes e.d. te worden gebracht. Ondanks dat het Duitse stel dat net als ons niet wilde, waren ze bang om daar stevig op te reageren i.v.m. achter gelaten te worden door de chauffeur, dat was ze in Egypte al eens overkomen. Volgens hun moesten we maar gewoon langs de winkeltjes gaan en er zonder wat te kopen weer uitlopen. En ja, hoor zij lieten zich overhalen om toch weer sjaals te kopen. Ik heb mij verder maar niet verzet en ben flexibel geweest, om mij verder ook maar niet te irriteren.
Uiteindelijk zijn we nog langs het Agra Ford geweest, waar we in verband met te weinig tijd niet in zijn geweest. Lenny en ik hebben toen maar wat gegeten, omdat dat er bij in was geschoten omdat de Duitsers op dieet waren. Om vijf uur waren we bij de bus er werden direct weer omringd door een aantal volhardende straatverkopers. Voor weinig een aantal enkelbandjes gekocht die ik toch al wilde hebben.
We waren er al voor vijf uur terwijl we pas om zeven uur vertokken, omdat een stel achteraf gezien bij een verkeerde poort had staan wachten.
Toen zijn we naar een of andere plaats gegaan waar een tempel was, waar we zonder begeleiding heen moesten in het donker. De informatie die daarover gegeven werd was alleen in het Hindi en de buitenlandse toeristen moesten maar wat gokken. We kregen maar een half uur, camera’s, mobieltjes en tassen waren niet toegestaan en moesten ergens anders dan waar de tempel was worden afgegeven, waarna nog een stevige fouillering plaats vond. Door de tempel gerend en onze schoenen weer opgezocht hopend dat we onze bus weer zouden kunnen vinden. Wat een ongelofelijk gestress, maar we hebben het toch snel kunnen bekijken.
De volgende stop was weer in een andere plaats en voordat we bij de tempel daar aankwamen, werd er een echte peptalk door een man in de bus gehouden. Als hij riep; “Bagwan”, riep de rest; “hey”. De uiteindelijke bedoeling was om de mensen warm te stomen om in de tempel zo veel mogelijk geld te betalen aan de priester, die vertelde dat hoe meer je betaalde hoe meer rijkdom je zou vergaren, gegeven door de goden uiteraard, in dit geval was het zeker voor de priester. En wat lopen die mensen er met open ogen in. Ik had het er nog met een Amerikaanse archeoloog over, die het ook toeschreef aan het simpele “denken” van de mensen hier. Het was wel interessant om dit gebeuren te mogen meemaken en te kunnen observeren. Waar ik eerder had gedacht dat het Hindoeïsme door zijn rituele handelingen een vollere beleving aan de godsdienst zou kunnen bewerkstelligen, vind ik nu dat het een volksverlakkerij is, veroorzaakt door de priesters, pure zelfverrijking. De mensen volgen gewoon, zonder zelf na te denken.
Uiteindelijk kwamen we om een uur of drie ‘s nachts terug, terwijl dat tussen tien en elf had moeten zijn. Nou, hadden we ook een dagje toerisme op z’n Indiaas meegemaakt.
De volgende dag een beetje uitgeslapen en in het steegje van het hotel ontbeten. Overal hebben we leuke gesprekken, zowel in de trein als op de verschillende plaatsen waar we wat drinken of eten. Zo kwamen we in een tentje in Phar Ganj, de wijk waar ons hotel ligt, iemand tegen waarvan ik een verhaal op waarbenjij.nu had gelezen. Door de foto die daarbij stond dacht ik haar te herkennen, wat ook zo bleek te zijn. We wilden eigenlijk nog even naar de Lotustempel gaan, maar ik had geen zin meer in de prijsonderhandeling met de riksja’s die uiteraard weer veel te veel vroegen. Toen maar een lekker bakje koffie gedronken en rond één uur naar het station gelopen om de trein naar Dardeeling te nemen.
Na weer een leuke treinrit met leuke gesprekken en na lekker te hebben geslapen kwamen we om een uur of half tien aan in New Delhi. Daar trapten we gelijk in een daar bekende truck. Een net geklede man vroeg ons naar wat we wilden gaan doen en liet een kaartje zien van de spoorwegen. Ik vertelde hem dat we op zoek wilden gaan naar een hotel en vandaag ook een trip naar Agra wilden boeken. Het wist weel waar de goverment office was en stuurde ons er met een autoriksja heen, wat niet meer mocht kosten dan 20 roepees. De riksja bleek achteraf omgereden te hebben, want terug lopend was het niet meer dan 3 tot 5 minuten geweest. Na ontdekt te hebben dat het een commercieel bureau was met enorme oplichters prijzen, zijn we gelijk weer richting station gelopen. Daar had ik voldoende hotels gezien en aan het begin van de straat tegenover het station stond een jongen te adverteren voor het Star palace hotel, het was maar 400 roepees per nacht en het zag er redelijk uit en omdat Lenny zich graag wilde omkleden en opfrissen hebben we dat hotel maar genomen.
‘s Middags langs de rij boekingsbureaus gelopen aan de overkant van het station en uiteindelijk voor 450 roepees p.p. een busrit naar Agra geboekt. Ondertussen kwamen we een aantal boze toeristen tegen die constant verschillende info hadden gekregen waardoor er van alles mis was gelopen. Het is een ware oplichters stad en ik was dan ook blij dat wij al een aantal weken in India waren, zodat we beter tegen die praktijken waren opgewassen. We zijn op tijd naar bed gegaan om de volgende dag weer om vijf uur op te staan voor de rit naar Agra.
Indiase bustour naar Agra
Oké, de Taj Mahal was indrukwekkend, maar over de rest kan je weer een boek schrijven. Ze hebben hier echt geen idee van toeristen en hoe daar mee om te gaan. Of het nou buitenlandse of Indiase toeristen zijn. Indiase toeristen zijn over het algemeen zwijgzaam, ook als het ze niet bevalt en voor buitenlanders is de communicatie zo moeizaam dat je maar niet aan een beklag begint en het zou waarschijnlijk toch niets uitmaken. De mensen doen wat ze is opgedragen zonder er zelf over na te denken waarom het is en blijven daar dan ook in volharden.
Zo bleek dat we bij binnenkomst in de Taj Mahal geen snoepjes en drinken bij ons mochten hebben en het dan of in een kluisje moesten stoppen of weggooien wat ik heb gedaan. Het waarom konden ze niet vertellen. Een Duits stel waarmee we in een autoriksja waren gezet, moesten hun netbook wegbrengen naar een locatie 10 minuten van de ingang vandaan en we hadden al niet zo gek veel tijd. Ondanks dat de buitenlandse toeristen 750 roepees aan entree moesten betalen tegen 20 roepees voor inwoners van India, moesten we toch in de ellenlange rij gaan staan. Tegen betaling konden we er wel sneller ingeloodst worden, wat de Duitsers wel deden en wij dus niet. Maar een brutaal mens heeft de halve wereld zeggen ze, dus we zijn gewoon langs de rij gelopen om aan het einde gewoon in te voegen. Zonder extra betaling waren we net zo snel als de betalende Duitsers. De rest van de Indiase medereizigers waren trouwens gewoon met de touringcar meegereden, alleen de blanken hadden moeten uistappen. Om vervolgens na het bezichtigen van de Taj Mahal door de autoriksja langs allerlei commerciële winkeltjes e.d. te worden gebracht. Ondanks dat het Duitse stel dat net als ons niet wilde, waren ze bang om daar stevig op te reageren i.v.m. achter gelaten te worden door de chauffeur, dat was ze in Egypte al eens overkomen. Volgens hun moesten we maar gewoon langs de winkeltjes gaan en er zonder wat te kopen weer uitlopen. En ja, hoor zij lieten zich overhalen om toch weer sjaals te kopen. Ik heb mij verder maar niet verzet en ben flexibel geweest, om mij verder ook maar niet te irriteren.
Uiteindelijk zijn we nog langs het Agra Ford geweest, waar we in verband met te weinig tijd niet in zijn geweest. Lenny en ik hebben toen maar wat gegeten, omdat dat er bij in was geschoten omdat de Duitsers op dieet waren. Om vijf uur waren we bij de bus er werden direct weer omringd door een aantal volhardende straatverkopers. Voor weinig een aantal enkelbandjes gekocht die ik toch al wilde hebben.
We waren er al voor vijf uur terwijl we pas om zeven uur vertokken, omdat een stel achteraf gezien bij een verkeerde poort had staan wachten.
Toen zijn we naar een of andere plaats gegaan waar een tempel was, waar we zonder begeleiding heen moesten in het donker. De informatie die daarover gegeven werd was alleen in het Hindi en de buitenlandse toeristen moesten maar wat gokken. We kregen maar een half uur, camera’s, mobieltjes en tassen waren niet toegestaan en moesten ergens anders dan waar de tempel was worden afgegeven, waarna nog een stevige fouillering plaats vond. Door de tempel gerend en onze schoenen weer opgezocht hopend dat we onze bus weer zouden kunnen vinden. Wat een ongelofelijk gestress, maar we hebben het toch snel kunnen bekijken.
De volgende stop was weer in een andere plaats en voordat we bij de tempel daar aankwamen, werd er een echte peptalk door een man in de bus gehouden. Als hij riep; “Bagwan”, riep de rest; “hey”. De uiteindelijke bedoeling was om de mensen warm te stomen om in de tempel zo veel mogelijk geld te betalen aan de priester, die vertelde dat hoe meer je betaalde hoe meer rijkdom je zou vergaren, gegeven door de goden uiteraard, in dit geval was het zeker voor de priester. En wat lopen die mensen er met open ogen in. Ik had het er nog met een Amerikaanse archeoloog over, die het ook toeschreef aan het simpele “denken” van de mensen hier. Het was wel interessant om dit gebeuren te mogen meemaken en te kunnen observeren. Waar ik eerder had gedacht dat het Hindoeïsme door zijn rituele handelingen een vollere beleving aan de godsdienst zou kunnen bewerkstelligen, vind ik nu dat het een volksverlakkerij is, veroorzaakt door de priesters, pure zelfverrijking. De mensen volgen gewoon, zonder zelf na te denken.
Uiteindelijk kwamen we om een uur of drie ‘s nachts terug, terwijl dat tussen tien en elf had moeten zijn. Nou, hadden we ook een dagje toerisme op z’n Indiaas meegemaakt.
De volgende dag een beetje uitgeslapen en in het steegje van het hotel ontbeten. Overal hebben we leuke gesprekken, zowel in de trein als op de verschillende plaatsen waar we wat drinken of eten. Zo kwamen we in een tentje in Phar Ganj, de wijk waar ons hotel ligt, iemand tegen waarvan ik een verhaal op waarbenjij.nu had gelezen. Door de foto die daarbij stond dacht ik haar te herkennen, wat ook zo bleek te zijn. We wilden eigenlijk nog even naar de Lotustempel gaan, maar ik had geen zin meer in de prijsonderhandeling met de riksja’s die uiteraard weer veel te veel vroegen. Toen maar een lekker bakje koffie gedronken en rond één uur naar het station gelopen om de trein naar Dardeeling te nemen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
