Aangekomen in India
Door: Isis
Blijf op de hoogte en volg Isis
11 Oktober 2010 | India, Calcutta
1. Zo daar zijn we dan in India
De vlucht verliep als gepland. Behalve in Dubai daar had de piloot de landing als behoorlijk ingezet en steeg plotseling weer op, er bleek zich een ander vliegtuig op onze landingsbaan te bevinden. Ook de douane controle e.d. op het vliegveld in India verliep vlekkeloos. Geld gewisseld en een kaartje voor een prepaid taxi gekocht. Nog niet echt een notie hebbende van de waarde van de roepee, bleek later dat we ong. 4 euro hadden betaald voor een rit van ongeveer een uur.
En toen begon alles ... Niet te geloven, ik heb mij in eerste instantie alleen maar zitten verbazen over de manier waarop het verkeer zich in de straten beweegt. Dat constante claxonneren had ik al op filmpjes gezien. Maar ik snap de reden nu ook iets meer. Terwijl de taxi zich op een of andere manier ergens tussen of langs manoeuvreert claxonneert hij constant om de anderen van zijn kapriolen op de hoogte te stellen. Ik heb geprobeerd hier wat van te filmen, maar ik miste natuurlijk net de steeds botsingen. En wat je dan te zien krijgt zo direct vanuit het vliegveld, chaos, pure chaos. Dat is denk ik ook het beste en vriendelijkste woord dat ik kan verzinnen op dit moment. Ik zit nu namelijk te schrijven over gisteren en zat mij te bedenken hoe ik alles tot nu toe kon beschrijven en samenvatten. Wat mijn gevoelens en ideeën waren over de eerste indruk in India. Het is niet mogelijk om dat in een paar zinnen, vanuit westerse oriëntatie te omvatten. Langs de weg kwamen we van alles tegen: mensen, heel veel mensen, zittend in “mobiele winkeltjes” gebouwd van afval, Lopend naar ...? wachtend op ...? Langs de weg loslopende varkens en ook de eerste “heilige” koe gespot. Stroomkabels in een wirwar hangend aan palen, wat zouden de Nederlandse inspecteurs een verzakking krijgen als ze dat zagen. Fietsen met kleine aanhangwagentje erachter die hun draaggewicht met het maximum overschrijden. Riksja’s, tuk tuks. Tijdens het voorbij rijden van een jonge jongen op een riksja wordt ik toch wel wat emotioneel en probeer wat geld uit mijn zak te trekken om hem dat in het voorbijgaan te kunnen geven. Maar ja die chaos, dat lukt dus ook uiteindelijk niet en ik heb mij ondertussen ook bedacht dat dat iets is waar ik ook niet aan kan beginnen. Het is te veel armoede en wie moet je daar dan uithalen om iets te supporten. En dan een taxi chauffeur die geen Engels spreekt en waarvan ik ook niet zeker ben of hij wel weet waar we naar toe moeten. Af en toe vraagt hij eens wat aan een voorbijganger. En in eens na veel toeren, wijst hij op een bord aan de overkant van de weg en zegt vragend the school? Er staat inderdaad Loreta day school en ik kan niets anders zeggen dan: "Yes, I think so". Nog even een halsbrekende toer om te keren om op de andere weghelft terecht te komen en dan rijdt de taxichauffeur een groene poort door, nu ben ik wel gerust, want sister Cyril had mij ook geschreven over een groene poort, maar van dat ziekenhuis aan de overkant heb ik nog niets gezien. Of het is niet herkenbaar als ziekenhuis of de overkant is iets verderop.
Daar staan we dan op de binnenplaats, de taxichauffeur vraagt nog om een extra 100 roepee, die ik hem ook geef omdat ik dat mijzelf al had voorgenomen. Dat hij nog meer wil omdat hij mijn koffers uit de auto heeft getild gaat mij dan ook wel een beetje te ver. Na even rond te hebben gekeken op het binnenplein van een gebouw met 5 verdiepingen, worden we op de administratie onthaald. Na uitgelegd te hebben wie we waren en waar vandaan en waarom, wordt sister Cyril geroepen. Na haar begroet te hebben, worden we met een ambulance naar ons toekomstige adres gebracht.
Achter een hek op de tweede verdieping van een gebouw, waar je geen woonruimte verwacht, worden we ontvangen door Richard. Hij vraagt mij of we een kamer willen delen. Ja, waarom niet is de eerste gedachte. Bij nader inzien niet zo’n heel goed idee. Een kamer met vier bedden en absoluut geen ruimte voor al onze bagage zonder de andere huurster daar mee lastig te vallen. Maar even gevraagd naar andere opties. Er was nog een andere kamer beneden. Best een aardige kamer voor ons twee. Daar stonden drie bedden in en of ik dan ook maar even voor die drie bedden wilde betalen. Ik zei dat ik dat later nog wel even wilde overleggen. Uiteindelijk betaal ik nu voor twee bedden en we hebben een eigen douche en toilet. Blijkt overigens ook nog dat dit het huis is waar vanuit moeder Theresa is begonnen met haar liefdadigheidswerk. Beneden in de hal hangt dan ook een foto van haar.
De andere huurster (Lisa) vroeg mij of ik zin had in koffie en natuurlijk had ik dat wel. Zij komt uit Zwitserland en is hier voor eenzelfde periode als dat wij er zijn. Zij was hier al drie weken eerder en doet ook werkzaamheden op de Loreta school.
Ondanks dat wij veel spullen bij ons hebben, hebben we toch geen lakens of iets dergelijks, wc papier en nog wat ander basis artikelen die we wel gebruiken en Lisa neemt ons mee naar de supermarkt die op een afstand van ongeveer tien minuten lopen ligt. Aangezien het vandaag regent, ondanks dat het wel warm is, lopen we midden in een mierennest van mensen, die allemaal op hun eigen manier proberen hun geld te verdien. Erg schokkend besef ik mij, zeker achteraf, dat ik onderweg zie dat er een stijf lijk uit een auto wordt getild. Gelukkig ziet Lenny dat niet, maar het staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Toen kwamen we nog door een overdekt stukje waar het armste van het armste wat kan eten. En oversteken is al helemaal niet veilig. Ook al staan er verkeerslichten, ze hadden er net zo goed niet kunnen staan. Bij de supermarkt aangekomen moet je eerst je tas afgeven, nu had ik die gelukkig niet bij mij, maar fouilleren is ook de normaalste zaak, al zullen ze dat bij toeristen niet snel doen, denk ik. Niet dat ik nog andere niet Indiërs heb gezien.We hebben alles kunnen kopen wat nodig was. Toen die rit weer terug, ik was zo slim geweest om een witte broek aan te trekken, nou die kon na een ritje door de straten daar eigenlijk de was al weer in. Maar aangezien je op de hand moet wassen, zal dat er voorlopig niet van komen. ‘s Avonds maar wat broodjes gebakken en wat instant noodles gegeten, ik weet mij nog geen raad met al die onbekende groenten hier.
Ik kan niet benoemen, waarom ik de armoede hier anders vind dan elders in de wereld waar ik die ook wel gezien heb, ik denk doodat het zo enorm veel is.
's Avonds nog even zitten kletsen met Lisa. Toen bleek dat de school na volgende week een maand gesloten is wegens het Puja festival.
De vlucht verliep als gepland. Behalve in Dubai daar had de piloot de landing als behoorlijk ingezet en steeg plotseling weer op, er bleek zich een ander vliegtuig op onze landingsbaan te bevinden. Ook de douane controle e.d. op het vliegveld in India verliep vlekkeloos. Geld gewisseld en een kaartje voor een prepaid taxi gekocht. Nog niet echt een notie hebbende van de waarde van de roepee, bleek later dat we ong. 4 euro hadden betaald voor een rit van ongeveer een uur.
En toen begon alles ... Niet te geloven, ik heb mij in eerste instantie alleen maar zitten verbazen over de manier waarop het verkeer zich in de straten beweegt. Dat constante claxonneren had ik al op filmpjes gezien. Maar ik snap de reden nu ook iets meer. Terwijl de taxi zich op een of andere manier ergens tussen of langs manoeuvreert claxonneert hij constant om de anderen van zijn kapriolen op de hoogte te stellen. Ik heb geprobeerd hier wat van te filmen, maar ik miste natuurlijk net de steeds botsingen. En wat je dan te zien krijgt zo direct vanuit het vliegveld, chaos, pure chaos. Dat is denk ik ook het beste en vriendelijkste woord dat ik kan verzinnen op dit moment. Ik zit nu namelijk te schrijven over gisteren en zat mij te bedenken hoe ik alles tot nu toe kon beschrijven en samenvatten. Wat mijn gevoelens en ideeën waren over de eerste indruk in India. Het is niet mogelijk om dat in een paar zinnen, vanuit westerse oriëntatie te omvatten. Langs de weg kwamen we van alles tegen: mensen, heel veel mensen, zittend in “mobiele winkeltjes” gebouwd van afval, Lopend naar ...? wachtend op ...? Langs de weg loslopende varkens en ook de eerste “heilige” koe gespot. Stroomkabels in een wirwar hangend aan palen, wat zouden de Nederlandse inspecteurs een verzakking krijgen als ze dat zagen. Fietsen met kleine aanhangwagentje erachter die hun draaggewicht met het maximum overschrijden. Riksja’s, tuk tuks. Tijdens het voorbij rijden van een jonge jongen op een riksja wordt ik toch wel wat emotioneel en probeer wat geld uit mijn zak te trekken om hem dat in het voorbijgaan te kunnen geven. Maar ja die chaos, dat lukt dus ook uiteindelijk niet en ik heb mij ondertussen ook bedacht dat dat iets is waar ik ook niet aan kan beginnen. Het is te veel armoede en wie moet je daar dan uithalen om iets te supporten. En dan een taxi chauffeur die geen Engels spreekt en waarvan ik ook niet zeker ben of hij wel weet waar we naar toe moeten. Af en toe vraagt hij eens wat aan een voorbijganger. En in eens na veel toeren, wijst hij op een bord aan de overkant van de weg en zegt vragend the school? Er staat inderdaad Loreta day school en ik kan niets anders zeggen dan: "Yes, I think so". Nog even een halsbrekende toer om te keren om op de andere weghelft terecht te komen en dan rijdt de taxichauffeur een groene poort door, nu ben ik wel gerust, want sister Cyril had mij ook geschreven over een groene poort, maar van dat ziekenhuis aan de overkant heb ik nog niets gezien. Of het is niet herkenbaar als ziekenhuis of de overkant is iets verderop.
Daar staan we dan op de binnenplaats, de taxichauffeur vraagt nog om een extra 100 roepee, die ik hem ook geef omdat ik dat mijzelf al had voorgenomen. Dat hij nog meer wil omdat hij mijn koffers uit de auto heeft getild gaat mij dan ook wel een beetje te ver. Na even rond te hebben gekeken op het binnenplein van een gebouw met 5 verdiepingen, worden we op de administratie onthaald. Na uitgelegd te hebben wie we waren en waar vandaan en waarom, wordt sister Cyril geroepen. Na haar begroet te hebben, worden we met een ambulance naar ons toekomstige adres gebracht.
Achter een hek op de tweede verdieping van een gebouw, waar je geen woonruimte verwacht, worden we ontvangen door Richard. Hij vraagt mij of we een kamer willen delen. Ja, waarom niet is de eerste gedachte. Bij nader inzien niet zo’n heel goed idee. Een kamer met vier bedden en absoluut geen ruimte voor al onze bagage zonder de andere huurster daar mee lastig te vallen. Maar even gevraagd naar andere opties. Er was nog een andere kamer beneden. Best een aardige kamer voor ons twee. Daar stonden drie bedden in en of ik dan ook maar even voor die drie bedden wilde betalen. Ik zei dat ik dat later nog wel even wilde overleggen. Uiteindelijk betaal ik nu voor twee bedden en we hebben een eigen douche en toilet. Blijkt overigens ook nog dat dit het huis is waar vanuit moeder Theresa is begonnen met haar liefdadigheidswerk. Beneden in de hal hangt dan ook een foto van haar.
De andere huurster (Lisa) vroeg mij of ik zin had in koffie en natuurlijk had ik dat wel. Zij komt uit Zwitserland en is hier voor eenzelfde periode als dat wij er zijn. Zij was hier al drie weken eerder en doet ook werkzaamheden op de Loreta school.
Ondanks dat wij veel spullen bij ons hebben, hebben we toch geen lakens of iets dergelijks, wc papier en nog wat ander basis artikelen die we wel gebruiken en Lisa neemt ons mee naar de supermarkt die op een afstand van ongeveer tien minuten lopen ligt. Aangezien het vandaag regent, ondanks dat het wel warm is, lopen we midden in een mierennest van mensen, die allemaal op hun eigen manier proberen hun geld te verdien. Erg schokkend besef ik mij, zeker achteraf, dat ik onderweg zie dat er een stijf lijk uit een auto wordt getild. Gelukkig ziet Lenny dat niet, maar het staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Toen kwamen we nog door een overdekt stukje waar het armste van het armste wat kan eten. En oversteken is al helemaal niet veilig. Ook al staan er verkeerslichten, ze hadden er net zo goed niet kunnen staan. Bij de supermarkt aangekomen moet je eerst je tas afgeven, nu had ik die gelukkig niet bij mij, maar fouilleren is ook de normaalste zaak, al zullen ze dat bij toeristen niet snel doen, denk ik. Niet dat ik nog andere niet Indiërs heb gezien.We hebben alles kunnen kopen wat nodig was. Toen die rit weer terug, ik was zo slim geweest om een witte broek aan te trekken, nou die kon na een ritje door de straten daar eigenlijk de was al weer in. Maar aangezien je op de hand moet wassen, zal dat er voorlopig niet van komen. ‘s Avonds maar wat broodjes gebakken en wat instant noodles gegeten, ik weet mij nog geen raad met al die onbekende groenten hier.
Ik kan niet benoemen, waarom ik de armoede hier anders vind dan elders in de wereld waar ik die ook wel gezien heb, ik denk doodat het zo enorm veel is.
's Avonds nog even zitten kletsen met Lisa. Toen bleek dat de school na volgende week een maand gesloten is wegens het Puja festival.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
