Een nieuwe week

9. Een nieuwe week

Er kwamen zoals afgesproken een aantal leerlingen om 9.00 om rekenen en wiskunde te oefenen voor hun examen. De rest druppelde later binnen. Meisjes die er eerder niet waren geweest moesten wel een heel goed excuus hebben om mee te mogen doen, Sr. Cyril is daar heel strikt in. Doordat er nog laat meiden binnenkwamen werd er gewerkt tot een uur of 12. Lenny doet in die tijd zijn eigen werk en zijn werkhouding begint beter te worden. Van de dalton zelfstandigheid had ik tot op heden nog niet veel gemerkt.

We zijn rond 12.15 naar huis gegaan om een soort tosti’s te maakt en zijn vervolgens weer naar school gegaan. ‘s Middags heeft Lenny met een aantal rainbow meiden een aantal Engelse lessen gemaakt. Hij maakt al vorderingen in zijn nog kleine conversaties en hij probeert ook wel eens wat uit dat hij nog niet heeft geleerd, maar ondertussen wel heeft opgepikt.

Aan het einde van de middag zijn we naar de New Market gegaan om te kijken of we de malaria tabletten die we nu gebruiken kunnen kopen. Nou mooi niet geslaagd, lekker we zijn er al aan begonnen. Het is een combinatie van twee verschillende pillen, waarvan een wel te verkrijgen was. Morgen ga ik als het lukt op internet op zoek of alleen die pillen ook voldoen. En John mailt een verpleger uit Australië die hij kent en die ook in Kolkata heeft gewerkt of hij weet waar we deze medicijnen kunnen krijgen. We waren in de eerste week dat we hier waren ook al met Lisa in de buurt van de new market geweest, maar niet binnen. Dat lijkt dus beduidend meer op Egypte en Tunesië wat het onderhandelen betreft. Dat was mij tot nu toe al erg meegevallen. Behalve een leuk maar wel wit pakje voor Lenny en twee goedkope setjes voor mij hebben we nog maar niets gekocht, maar we hebben nu wel aardige richtprijzen voor een mooie set die Lenny voor mijn verjaardag wil kopen, zó lief.

Tijdens het zoeken naar de malaria tabletten werden we geholpen door een jongen, die ons vervolgens naar domino’s pizza heeft gebracht en ergens op ons zou wachten om ons de taxiplaats te wijzen als we weer naar huis wilden. Ik vraag me dan wel altijd af, wat hij dan wil. Maar het leek deze keer op pure hoffelijkheid. Frappant genoeg zei hij dat hij ook iemand die vrijwilligerswerk deed op de Loretoschool kende en je raadt nooit wie ... Lisa. We hadden van de pizza die voor Indiase begrippen best prijzig was, nog 3 stukjes over. Ik dacht dan geef ik die wel aan een gezin dat met de kleintjes op straat slaapt. Maar dat was niet nodig, er kwam een bedelende moeder met kind op ons af en vroeg waarschijnlijk om geld voor eten voor haar kind, toen heb ik de overgebleven pizza maar aan haar gegeven.

Uiteindelijk zijn we niet met de taxi maar met de bus naar huis gegaan. Als je ziet hoe dat hier gaat met de bussen, zou je daar in eerste instantie niet voor kiezen. De mensen springen in de vaak overvolle bussen en er weer uit en bij de deur hangt er iemand half uit aan wie je moet betalen. Maar aangezien voor onze neus een bus stopte die naar Bosestreet ging en je gewoon kon zitten, zijn we er op aanwijzing van die jongen (Nanoe) maar ingesprongen. Dat was een stuk goedkoper. Voor een buskaartje betaal je 4 roepees per persoon, wat omgerekend 8 cent is. Dat is een stuk goedkoper dan de taxi die vanaf daar wel 100 roepees is, terwijl dat ongeveer 50 zou moeten zijn. Nu moeten we nog een keer een tuk tuk, een fietsriksja en de tram nemen, dan hebben we alle vervoermiddelen in de stad gehad.

Het is nu herfstvakantie in Nederland en Lenny werkt de aankomende week gewoon door, zodat we nog kunnen kijken of we een weekje naar Darjeeling of naar het zuiden te gaan.

We mogen trouwens ook een keer met John mee naar een van de plattelands scholen die hij daar runt. Hij hamert erop dat ik (wij) ook Bengaals moeten leren spreken, dus vandaag het een en ander in mijn notitieblok genoteerd, zoals het gebruikelijke; hoe heet je en hoe gaat het. Ik zal proberen het in praktijk te brengen.