Verblijf op de school
Door: Isis
Blijf op de hoogte en volg Isis
25 Oktober 2010 | India, New Delhi
11. Verblijf op de school, 22-10-2010
Afgelopen woensdag hebben we om rond het middaguur onze spullen met de ambulance opgehaald en naar de school gebracht. Zeker, ik heb te veel kleren bij mij, maar ja, ik dacht als er nog ruimte over is dan maar vullen met kleren. En het was ook niet handig om zoveel wit mee te nemen. Alleen van de lucht word je hier volgens mij al vies, dat merk je in ieder geval als je ’s avonds je neus snuit of schoon maakt, dat is dan behoorlijk zwart. We hadden ons voorgenomen om in ieder geval twee dagen met onze kleren te doen, maar dat lukt zeker met wit niet altijd. Ons beddengoed zou verschoond zijn, maar dat lijkt er niet echt op. Dan maar op onze eigen lakens slapen en morgen de lakens op het bed maar even zelf wassen.
Ja en we hebben een kamer met airco, dat is wel lekker, want ik had links en rechts al wat uitslag van de warmte, bv. door het dragen van mijn horloge, wat ik nu ook niet meer doe. Stom genoeg had ik het muskietennet op ons vorige adres laten hangen. Een tip die we van John kregen om de ventilatoren aan te laten staan gedurende nacht tegen de muskieten heeft niet echt geholpen, ik was toch zeker weer een stuk of 7 keer gestoken op een plek. Plus nog wat lossen beten.
Sr. Cyril zou vanavond vertrekken en had mij nog een aantal laatste instructies gegeven. Niet lang na haar vertek bleek dat Sr. Cyril weer terug was, ze had haar vlucht gemist, de gate was al gesloten. Het scheen enorm druk te zijn op het vliegveld i.v.m. de Hadj (bedevaart naar Mekka). De eerste vlucht die er beschikbaar was ging om zes uur in de morgen. Eigenlijk was ik wel blij dat Sr. Cyril nog weer even terug was, dan kon ik haar nog even vragen om te kunnen internetten en wat bleek, een deel van het plafond van de pc ruimte was naar beneden gekomen doordat ze in de ruimte daarboven de vloer aan het vernieuwen zijn. Gelijk Sr. Cyril hierover ingelicht en er werden gelijk een aantal hiervoor verantwoordelijke mannen opgetrommeld die de wind van voren kregen. De pc ruimte met platte schermen was geschonken door een Nederlands bedrijf en daar zijn ze uiteraard zeer zuinig op.
23-10-2010
Vandaag zou Sandra uit Nederland aankomen, zij werkt voor net4kids en ging de projecten die mede door die organisatie bekostigd worden gaan bekijken. Samen met haar heb ik nog een aantal dvd's bekeken, die ik nog niet had gezien. En we hebben nog informatie over verschillende projecten gekregen. Bijvoorbeeld over de brickfields, waar hele gezinnen misbruikt worden om bakstenen handmatig te maken. Voor 1000 bakstenen krijgen zij per gezin 60 roepees, dat is omgerekend 1 euro 20 en daar doen ze 2 dagen over. De omstandigheden waaronder ze werken en leven is uiterst belabberd. De projecten voorzien in mobiele scholen en een maaltijd, de kinderen leren met plezier, het is hun enige afleiding gedurende de dag.
24-10-2010
Vandaag zijn Lenny en ik voor het eerst naar de kerk geweest. John had een kaartje uitgetekend waar Parkstreet was en hoe we daar met de bus konden komen. We worden steeds behendiger in deze drukte. Het laatste stuk moesten we lopen en we kwamen op straat een van de rainbow kinderen tegen, doordat zij enthousiast anti (tante) begon te roepen. Zij zat daar met haar moeder en ik denk opa en oma langs de kant van de weg. Het plekje dat dan thuis wordt genoemd. Nog even foto’s van het gezin genomen en weer op weg naar de kerk gegaan, waar we ruim op tijd aankwamen. Het was een toepasselijke preek over dat alles wat je doet, pas zinvol is als het met liefde gebeurt. Ik kwam er in ieder geval weer aangesterkt met liefdevolle passie vandaan. Weer bij de school aangekomen hebben we geluncht, Sandra was er ook weer en we zouden daarna naar het station gaan samen met Margreth en twee rainbow meiden. Maar in plaats daarvan zijn we naar twee huizen gegaan waar een of meer van de kinderen rainbow kinderen wonen. We liepen door een soort van steegje en kwamen op een plein terecht wat een middeleeuws plaatje leek, alles gebeurde op straat. We werden gelijk gevolgd door een hele stoet van kinderen, tot we bij een “huisje” aankwamen van ongeveer 2,5 bij 2,5 waar een moeder met 13 kinderen woonde. Meer dan je oprechte aandacht kan je dan niet geven, maar de persoonlijke ontmoetingen zijn in ieder geval voor mij wel heel kostbaar. Nadat we weer met het busje terug op de school waren heb ik Sandra meegenomen de bazaar in en zijn we toch nog even naar het station gegaan. Sandra had het over het motherhouse, de plaats waar moeder Teresa begraven ligt en waar ook een weeshuis is gevestigd en wilde daar als dat kon ook wel heen. Het was verder lopen dan gedacht, maar het was wel te doen. Och er liggen daar ook baby’s tussen en het zijn vrijwel alleen meisjes, waarvan ik er ook gelijk een paar heb gezien met het syndroom van down. Door de nonnen worden ze voornamelijk verzorgd en door de vele passerende vrijwilligers worden ze dagelijks bezig gehouden. Omdat we tegen vijf uur aankwamen konden we alleen nog even kijken. Volgende week zal ik er met Lenny nog weer langs gaan om eens een ochtend of middag met die kinderen door te brengen. We zijn nog met Sandra meegereden naar haar veel te luxe hotel, zij moest de volgende dag al weer voeg naar Delhi om vandaar door te reizen naar Nepal.
‘s Avonds na het eten zijn Lenny en ik de straat nog even opgegaan om voor een jurkje voor kleine Anita te kijken en we vonden een jurkje dat we allebei wel geschikt vonden. Lenny kon niet wachten om het te geven. Oh wat was die kleine Anita er blij mee, ze was er helemaal mee in verlegenheid gebracht en liep met haar nieuwe jurkje aan, achter de rug van Lenny. Toen ze naar bed ging lag ze boven op het jurkje, zodat er niets mee kon gebeuren. Vanavond waren er ook twee meiden ziek, hoge koorts en pijn in hun benen. Het oudste meisje dat ziek was werd verzorgd door een van de oudere meiden, terwijl ik mij ontfermde over het jongere meisje dat lag te huilen van de pijn.
Afgelopen woensdag hebben we om rond het middaguur onze spullen met de ambulance opgehaald en naar de school gebracht. Zeker, ik heb te veel kleren bij mij, maar ja, ik dacht als er nog ruimte over is dan maar vullen met kleren. En het was ook niet handig om zoveel wit mee te nemen. Alleen van de lucht word je hier volgens mij al vies, dat merk je in ieder geval als je ’s avonds je neus snuit of schoon maakt, dat is dan behoorlijk zwart. We hadden ons voorgenomen om in ieder geval twee dagen met onze kleren te doen, maar dat lukt zeker met wit niet altijd. Ons beddengoed zou verschoond zijn, maar dat lijkt er niet echt op. Dan maar op onze eigen lakens slapen en morgen de lakens op het bed maar even zelf wassen.
Ja en we hebben een kamer met airco, dat is wel lekker, want ik had links en rechts al wat uitslag van de warmte, bv. door het dragen van mijn horloge, wat ik nu ook niet meer doe. Stom genoeg had ik het muskietennet op ons vorige adres laten hangen. Een tip die we van John kregen om de ventilatoren aan te laten staan gedurende nacht tegen de muskieten heeft niet echt geholpen, ik was toch zeker weer een stuk of 7 keer gestoken op een plek. Plus nog wat lossen beten.
Sr. Cyril zou vanavond vertrekken en had mij nog een aantal laatste instructies gegeven. Niet lang na haar vertek bleek dat Sr. Cyril weer terug was, ze had haar vlucht gemist, de gate was al gesloten. Het scheen enorm druk te zijn op het vliegveld i.v.m. de Hadj (bedevaart naar Mekka). De eerste vlucht die er beschikbaar was ging om zes uur in de morgen. Eigenlijk was ik wel blij dat Sr. Cyril nog weer even terug was, dan kon ik haar nog even vragen om te kunnen internetten en wat bleek, een deel van het plafond van de pc ruimte was naar beneden gekomen doordat ze in de ruimte daarboven de vloer aan het vernieuwen zijn. Gelijk Sr. Cyril hierover ingelicht en er werden gelijk een aantal hiervoor verantwoordelijke mannen opgetrommeld die de wind van voren kregen. De pc ruimte met platte schermen was geschonken door een Nederlands bedrijf en daar zijn ze uiteraard zeer zuinig op.
23-10-2010
Vandaag zou Sandra uit Nederland aankomen, zij werkt voor net4kids en ging de projecten die mede door die organisatie bekostigd worden gaan bekijken. Samen met haar heb ik nog een aantal dvd's bekeken, die ik nog niet had gezien. En we hebben nog informatie over verschillende projecten gekregen. Bijvoorbeeld over de brickfields, waar hele gezinnen misbruikt worden om bakstenen handmatig te maken. Voor 1000 bakstenen krijgen zij per gezin 60 roepees, dat is omgerekend 1 euro 20 en daar doen ze 2 dagen over. De omstandigheden waaronder ze werken en leven is uiterst belabberd. De projecten voorzien in mobiele scholen en een maaltijd, de kinderen leren met plezier, het is hun enige afleiding gedurende de dag.
24-10-2010
Vandaag zijn Lenny en ik voor het eerst naar de kerk geweest. John had een kaartje uitgetekend waar Parkstreet was en hoe we daar met de bus konden komen. We worden steeds behendiger in deze drukte. Het laatste stuk moesten we lopen en we kwamen op straat een van de rainbow kinderen tegen, doordat zij enthousiast anti (tante) begon te roepen. Zij zat daar met haar moeder en ik denk opa en oma langs de kant van de weg. Het plekje dat dan thuis wordt genoemd. Nog even foto’s van het gezin genomen en weer op weg naar de kerk gegaan, waar we ruim op tijd aankwamen. Het was een toepasselijke preek over dat alles wat je doet, pas zinvol is als het met liefde gebeurt. Ik kwam er in ieder geval weer aangesterkt met liefdevolle passie vandaan. Weer bij de school aangekomen hebben we geluncht, Sandra was er ook weer en we zouden daarna naar het station gaan samen met Margreth en twee rainbow meiden. Maar in plaats daarvan zijn we naar twee huizen gegaan waar een of meer van de kinderen rainbow kinderen wonen. We liepen door een soort van steegje en kwamen op een plein terecht wat een middeleeuws plaatje leek, alles gebeurde op straat. We werden gelijk gevolgd door een hele stoet van kinderen, tot we bij een “huisje” aankwamen van ongeveer 2,5 bij 2,5 waar een moeder met 13 kinderen woonde. Meer dan je oprechte aandacht kan je dan niet geven, maar de persoonlijke ontmoetingen zijn in ieder geval voor mij wel heel kostbaar. Nadat we weer met het busje terug op de school waren heb ik Sandra meegenomen de bazaar in en zijn we toch nog even naar het station gegaan. Sandra had het over het motherhouse, de plaats waar moeder Teresa begraven ligt en waar ook een weeshuis is gevestigd en wilde daar als dat kon ook wel heen. Het was verder lopen dan gedacht, maar het was wel te doen. Och er liggen daar ook baby’s tussen en het zijn vrijwel alleen meisjes, waarvan ik er ook gelijk een paar heb gezien met het syndroom van down. Door de nonnen worden ze voornamelijk verzorgd en door de vele passerende vrijwilligers worden ze dagelijks bezig gehouden. Omdat we tegen vijf uur aankwamen konden we alleen nog even kijken. Volgende week zal ik er met Lenny nog weer langs gaan om eens een ochtend of middag met die kinderen door te brengen. We zijn nog met Sandra meegereden naar haar veel te luxe hotel, zij moest de volgende dag al weer voeg naar Delhi om vandaar door te reizen naar Nepal.
‘s Avonds na het eten zijn Lenny en ik de straat nog even opgegaan om voor een jurkje voor kleine Anita te kijken en we vonden een jurkje dat we allebei wel geschikt vonden. Lenny kon niet wachten om het te geven. Oh wat was die kleine Anita er blij mee, ze was er helemaal mee in verlegenheid gebracht en liep met haar nieuwe jurkje aan, achter de rug van Lenny. Toen ze naar bed ging lag ze boven op het jurkje, zodat er niets mee kon gebeuren. Vanavond waren er ook twee meiden ziek, hoge koorts en pijn in hun benen. Het oudste meisje dat ziek was werd verzorgd door een van de oudere meiden, terwijl ik mij ontfermde over het jongere meisje dat lag te huilen van de pijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
